Polski system opieki zdrowotnej stoi przed największym wyzwaniem w powojennej historii. Liczba zachorowań na koronawirusa rośnie, a nasze oczy zwrócone są w kierunku tych, którzy z pandemią walczą na pierwszej linii: pracowników medycznych.  I już na tym etapie trudno nie dostrzec, że problemy z jakimi zmagają się od wielu lat, ujawniają się teraz ze zdwojoną siłą. I bardziej niż kiedykolwiek widzimy, że Ci, którzy nas leczą, też chorują. I to często przez nas, pacjentów.

Czy przed wybuchem pandemii koronawirusa pacjenci mieli świadomość, że idąc do lekarza mogą go zarazić swoją chorobą? To raczej pytanie retoryczne. A przecież lekarze, pielęgniarki, położne, ratownicy czy rehabilitanci też chorują. Czasem przez popełniane błędy lub nieuwagę, a czasem przez pacjentów. Pełne statystyki nie są jednak do końca znane. Czasem przyczyny leżą zupełnie gdzie indziej.

Średnia wieku polskich pielęgniarek pod koniec 2008 r. wynosiła 44 lata, pod koniec 2018 roku - 52 lata. Aż 40% pielęgniarek jest w wieku emerytalnym, a 8% ukończyło 71 lat. Czy te liczby powinny nas niepokoić?  

W ubiegłym roku „Rzeczpospolita” alarmowała, powołując się na raport firmy doradczej Pex PharmaSequence, że za dziesięć lat zabraknie w Polsce pielęgniarek. W 2033 r. w polskich szpitalach i placówkach służby zdrowia liczba brakującego personelu sięgnie nawet 169 tysięcy. Skutki tej sytuacji odczują nie tylko pacjenci, ale także pozostały personel medyczny. Niestety, mamy co najmniej kilka powodów do zmartwień.

To dwie najbardziej rozpowszechnione formy zatrudnienia wśród osób wykonujących zawód medyczny. Każda z nich ma tyle zwolenników, co przeciwników. Obie mają bowiem swoje ograniczenia i zalety. Sprawdź, czym tak naprawdę się różnią.

Skąd się wzięły tzw. kontrakty gospodarcze w polskiej służbie zdrowia? Ich historia sięga zaledwie drugiej połowy lat 90. ubiegłego wieku. Wtedy to placówki medyczne wprowadziły je, chcąc zapewnić bardziej atrakcyjne warunki zatrudnienia dla anestezjologów, których brakowało na rynku. Od tego czasu ich popularność stale rośnie, ale nie wyparła jeszcze bardziej tradycyjnej formy zatrudnienia. Dlaczego? Bo wielu z nas nadal docenia „bezpieczeństwo”, które niesie za sobą umowa o pracę na czas nieokreślony. Ma ona jednak także pewne ograniczenia.